ستاره خارجی سپاهان: بهترین خاطرهام دیدار آسیایی با استقلال است
روزنو :برونو سزار مهاجم پیشین تیم سپاهان در مدت حضور کوتاهش در ایران به یکی از گلزنان برتر تبدیل شد.
در اوایل دهه ۱۳۹۰ باشگاه سپاهان با برونو سزار مهاجم برزیلی به توافق رسید که خیلی زود در جمع زردپوشان جا افتاد و گلزنی خود را آغاز کرد. بازیکنی جوان که در ۲۳ سالگی با شرایط سریعا تطبیق پیدا کرد و در مدتی کوتاه ۷ گل زد و در نهایت اردوی زردپوشان را به مقصد امارات ترک کرد. جالب اینکه او حالا ۳۹ ساله است و به تازگی از فوتبال خداحافظی کرد.
سزار با لبخندی گرم از روزهای طلاییاش آغاز کرد: «فوتبال را در ریو برانکو، تیم زادگاهم شروع کردم. همانجا بود که مدیربرنامههایم پلی میان من و سپاهان زد و من راهی ایران شدم تا پیراهن یکی از بزرگترین باشگاههای این سرزمین را بر تن کنم.»
وقتی از نخستین لحظه پوشیدن پیراهن طلایی سپاهان پرسیدیم، چشمانش برق زد: «آن روز یکی از خوشحالترین روزهای عمرم بود. میدانستم سپاهان نه فقط یک تیم، بلکه یک تاریخ پرافتخار است؛ با بازیکنان بزرگ و کاپهای درخشان. حس کردم وارد خانه دومم شدهام.»
ماندگارترین خاطرهاش؟ بدون تردید جامی که با سپاهان بالای سر برد. با افتخار گفت: «قهرمانی با سپاهان اولین عنوان بزرگ دوران حرفهای من بود. هنوز صدای تشویق استادیوم نقشجهان در گوشم زنگ میزند و آن جام را هیچگاه فراموش نخواهم کرد.»
سختترین بازی؟ لحظهای مکث کرد و پاسخ داد: «دیدار مقابل استقلال در لیگ قهرمانان آسیا، در اصفهان. آنها تیمی قدرتمند و منظم بودند، اما ما در خانهمان جنگیدیم و بردیم؛ چه شب فراموشنشدنیای!»
از او پرسیدیم چه چیزی در سپاهان او را شگفتزده کرد؛ پاسخش قاطع بود: «ساختار حرفهای، امکانات درجه یک، نظم تیمی و کیفیت بازیکنان؛ چیزی کم از بهترین تیمهای برزیل نداشت. اگر دوباره فرصتی پیش بیاید، حتی یک لحظه درنگ نمیکنم و تا آخرین روز فوتبالم در سپاهان میمانم.»
درباره تفاوت فوتبال ایران و برزیل گفت: «تفاوت چشمگیری نمیبینم. هر دو کشور استعدادهای درخشان، تیمهای پرقدرت و هوادارانی دیوانهوار دارند. سطح لیگ ایران واقعاً بالاست و از نظر من در بسیاری از زمینهها همتراز فوتبال برزیل است.»
خارج از مستطیل سبز، برونو سزار همان مرد ساده و خانوادهدوستی است که تصور میکنید: «وقت آزادم را با دوستانم فوتبال بازی میکنم یا کنار خانوادهام استراحت. این دو چیز همیشه به من انرژی میدهند.»
برخلاف بسیاری از لژیونرها که ایران را فقط ایستگاهی موقت میبینند، او رؤیای بازگشت دارد؛ آنهم نه با پیراهن بازیکن، بلکه با کتوشلوار مربیگری: «آرزویم این است که روزی به سپاهان برگردم، این بار به عنوان مربی. سپاهان فقط یک تیم نبود؛ بخشی از هویت ورزشی من شد.»
در پایان، با نگاهی پرامید گفت: «هر دو کشور ایران و برزیل آیندهای درخشان دارند. استعدادها فراوانند و اگر حمایتها ادامه پیدا کند، موفقیتهای بزرگتری در راه خواهد بود.»
